هنر معماری در کشورهایی که صاحب تاریخ و فرهنگ باستانی هستند، از مهمترین پایههای تمدن دیرینهی آن ها است و سرزمین ایران نیز با پیشینهی مدنیت چندین هزار سالهی خود، دارای شاهکارهای معماری کم نظیری است. شاید این علاقه و توجه، سبب تداوم همیشگی این هنر شده است: از تالارها، ایوانهای ستوندار تخت جمشید تا قصرهای صفوی در اصفهان تا خانههای روستایی، گنبدهایی که بر چهار قوس بنا شده، صحن چهار ایوانی، حیاط داخلی و حوض آن، همهی اینها از ویژگیهای معماری اصیل ایرانی است که در طول تاریخ معماری ایران پیوسته تداوم خود را حفظ کرده است.یکی از کهنترین نمونهها از میان بناهای شناخته شدهی باستانی ایران، معبد یا زیگورات چغارنبیل در 30 کیلومتری جنوب خاوری شهر باستانی شوش است. قدمت این اثر تاریخی به سال 1250 پیش از میلاد باز میگردد. به طور کلی معماری این پرستشگاه عظیم جهان، بهترین نمونهی هنر معماری بر بنیاد طاق قوسی را در دنیای باستان نشان میدهد. همچنین طرز ساخت این معبد با دیگر معابد بینالنهرین تفاوت کلی دارد، و آن ساخت طبقات این زیگورات است که هر کدام به طور مستقل و از زمین تا بالا ساخته شدهاند، یعنی مانند زیگوراتهای بینالنهرین، هر طبقه بر روی طبقهی دیگر ساخته نشده، بلکه مستقل برپا شده است.برخی از باستانشناسان به استناد پایههای چندی که در تپهی موسیان، در حدود 150 کیلومتری شمال باختر شوش پیدا شد، عقیده دارند که «ستون» از شش هزار سال پیش در معماری ایران شناخته بوده است، ولی مهمترین بنایی که تاکنون در ایران شناخته شده و تالارهای بزرگ آن ستوندار بوده، دژ حسنلو واقع در جنوب دریاچه ارومیه در نزدیک شهر نقده است. هم چنان که معبد ایلامی در هزارهی دوم پیش از میلاد، نموداری از چگونگی یک بنای مهم است. دژ حسنلو هم بنای استواری بوده است از تالارها و اتاقها و دهلیزها و حیاط و ستون و جزرها، منطبق بر اصول معماری با سنگ، گچ و آجر و خشت که در سدهی نهم پیش از میلاد بنیاد شده و در شمار پیشرفتهترین معماریهای آن روزگار محسوب میشود.پس از دژ حسنلو، برای بررسی ساختمانهای ستوندار در ایران باید به سراغ دخمههای حفر شده در دل کوه رفت که تعدادی از آنها متعلق به دورهی مادهاست. مادها (حکومت: اواخر قرن هشتم پیش از میلاد) با شیوهی ساختمان سازیهای عظیم آشنا بودند، و در این روزگار، استفاده از ستون در معماری معمول شد. یکی از ویژگیهای دخمههای سنگی، ایوان طاقدار و ستونهایی است که در دهانهی دخمهها دیده میشود. با آن که این دخمهها در سنگ کوه تراشیده شده است، اما بارزترین مدرک برای شناخت معماری چوبی در ایران محسوب میشود. بیشتراین دخمهها علاوه بر حجاری همهی دخمهها در سینهی کوه، نقش برجستگیهایی هم از صحنههای نیایش دیده میشود. بیشتر این دخمهها علاوه بر حجاری همهی دخمهها در سینهی کوه، نقش برجستگیهایی هم از صحنههای نیایش دیده میشود. مهمترین این آثار عبارتند از: دخمهی دآو دختر در ممسنی فارس، دخمهی فقرگاه یا فخرگاه در نزدیکی مهاباد، دخمهی فرهاد و شیرین در صحنهی کرمانشاه و دخمههای اسحاقوند و سکاوند در نزدیکی هرسین در کرمانشاه و ...معماری ایران در دوران هخامنشیان: عالی ترین نمونهی هنر هخامنشیان در تاریخ هنر این سرزمین، همانا معماری شگفتآور این دوره است. هنرمندان بزرگ دورهی هخامنشی در مراکز حکومت و پایتختها مانند پاسارگاد، شوش، همدان و تختجمشید کاخهای بزرگ و زیبایی بنا کردهاند که پس از گذشت 25 قرن هنوز بقایای آن ها محکم و استوار بر جای مانده است. ستونها و سرستونهای باقی مانده از دورهی هخامنشی نمونهی آشکاری از هنر معماری و حجاری در این دوره است. سرستونها به شکل مجسمهی شیر، اسب، گاو و عقاب و جانوران ترکیبی مانند سرانسان، تن گاو و بال عقاب و گوش گاو است. شیارهای ستونها، بلندی و زیبایی چشمگیری به آنها میبخشند. مهمترین آثار ساختمانی این دوران، شامل کاخها، آرامگاهها و آتشگاههاست.پس از پاسارگاد، زیباترین آثار حجاری هخامنشیان را در بیستون کرمانشاه میتوان دید. در زمانی که پاسارگاد نخستین پایتخت هخامنشیان همچنان آباد بود، داریوش هخامنشی تصمیم گرفت شوش را پایتخت خود قرار دهد و در آن جا دست به کار ساخت کاخ شاهی شد. با توجه به اقلیم این منطقه، بیشتر مصالح ساختمانی آن از خشت و آجر تهیه شده است. بنابر لوحهای که از گفتههای خود داریوش در شوش کشف شده، در بنای قصر او هنرمندان بابلی، مادی، لیدی و مصری خدمت میکردهاند و مصالح ساختمان از فواصل دور دست به شوش آورده میشده است. در عملیات حفاری، تعداد زیادی آجرهای لعاب دار کشف شده که بیشتر به کاخ آپادانای شوش مربوط است. تخت جمشید یا به گفتهی یونانیان «پرسپولیس» یکی از بزرگترین و وسیعترین بناهایی است که در سراسر معماری آن، نوآوری و «ابداع» دیده می شود. در تکمیل این بنای عظیم بیشتر شاهان هخامنشی پس از داریوش به گونهای دخالت داشتهاند.
معماری ایران در دوره اشکانیان و ساسانیان: اشکانیان، یا پارتیان، در حدود 250 پیش از میلاد، پس از سلوکیان در ایران به قدرت رسیدند. آنها در اوایل از شیوههای هنر یونانی پیروی میکردند، اما پس از مدتی به هنر معماری، به ویژه به معماری سنتی و ملی ایران تمایل نشان دادند. در دورهی اشکانیان، معماری مبنای اصلی خود را از آداب و اصول قبایل چادرنشین پارتی در برپایی اردوگاهها گرفت. حیاط های چهارگوش مرکزی با ایوانهای چهارسوی آن، به عنوان مظهری از معماری پارتیان به بینالنهرین برده شد. تطور و دگرگونی این نوع معماری را در معماری اسلامی به ویژه در دوران سلجوقیان به خوبی میتوان دید.در معماری پارتی، پس از شکوفایی دولت اشکانی، به نمای ساختمان توجه بسیاری شد و میکوشیدند آثار هنری را بر دیوارها، در معرض دید متمرکز کنند. نقاشی دیواری توسعه یافته و تزیینات آمیختهای بود از نقاشی و گچبری، که نمونه بسیار زیبای آن در معبد کوه خواجه در وسط دریاچهی هامون در سیستان به دست آمده است. اشکانیان در معماری خود از طاق گهوارهای، قوس، برجستهکاری تزیینی و گاهی ستون توکار استفاده میکردند. از ویژگیهای معماری و هنر این دوره انتقال برخی از عناصر معماری و هنر است که به دورهی بیزانس و ساسانی منتقل شده است. شاید تاریخ معماری «طاقدار» که در ایران بسیار معروف است، از دورهی اشکانیان آغاز شده و در دورهی ساسانیان تکامل یافته باشد.بنای معبد آناهیتا در کنگاور که بر سر جادهی همدان و کرمانشاه واقع شده و منسوب به دورهی اشکانیان است از جمله شاهکارهای هنر معماری پارتیان به شمار میرود. میان شیوهی معماری پارتی و ساسانی در بنیاد ساختمانها چنان همبستگی و نزدیکی وجود دارد که هنوز گروهی از صاحبنظران، در انتساب کاخ مداین در تیسفون به یکی از این دو دوره، هنوز اظهارنظر قطعی نشده است. صرف نظر از جهات تاریخی در معماری ساسانی، چنان عوامل معماری اشکانی بیکم و کاست پیموده شده که گویی با تغییر شاهان «هیچ دگرگونی در طریقهی ساختن بناها پیش نیامده است».ساسانیان از ایالت پارس برخاستند و برای تشکیل یک سلسلهی ملی، خود را وارث دودمان هخامنشی خواندند. ساسانیان، مذهب زرتشت را رسمیت بخشیدند و هنری پدید آوردند که از حیث عظمت با هنر روم و بیزانس برابری میکرد و گاه بر آن برتری داشت. حتی پس از فتوحات اعراب، آن چه به عنوان هنر اسلامی از آن یاد میشود، تحت هنر ساسانی متاثر بود.شیوهی طاق زدن بر بناهای مربع شکل، در معماری ایرانی و حتی معماری غربی، از آن ساسانیان است. معماران آن دوره در پوشاندن فواصل وسیع با مواد؛ بسیارموفق بوده اند. بعضی از اصول معماری ساسانی بود که راه را برای ترقی معماری گوتیک در اروپا باز کرد. در مجموعهی هنر معماری این دوره، یگانگی و پیوند خاصی دیده میشود. اساس معماری گنبد است و ایوان، طاقنماها، اتاقها و طاقهای گهوارهای که اغلب در اطراف یک یا چند حیاط قرار گرفتهاند.هنرهای گچبری، موزاییککاری و نقاشی دیواری، تزیینات بناهای ساسانی را شامل میشوند. در تنوع آثار ساسانی تاثیر همسایه گان به خوبی آشکار است؛ از جمله تصاویر موزاییکی که از کاخ فیروزآباد (کاخ بیشابور) به دست آمده، به روش رومیان موزاییک شده است.به طور کلی، معماری عهد ساسانی براساس معماری سنتی و برای نواحی خشک مرکزی و خاوری ایران پدید آمده بود. به این معنی که در ابنیهی ساسانی اعم از کاخها و آتشکدهها، پوششهای گنبدی و ساختن ایوانهای دارای طاق ضربی و چهار طاقهای مخصوص آتشکده متداول و اساس معماری این زمان بوده است. تعدادی از بناهای ساسانیان که بقایای آنها بر جای مانده است، مانند کاخهای فیروزآباد، کاخ سروستان در فارس و ایوان مداین در تیسفون، ایوان کرخه در خوزستان هم چنین آتشکدههایی با نامهای تپه میل میان تهران – ورامین، آتشکدهی نیاسر در کاشان، آتشکدهی آذر گشنسب در تخت سلیمان و چهارقاپی در قصر شیرین و غیره تا حد بسیاری وضع معماری را در دورهی ساسانیان آشکار میکنند.((( (وحید محمدی)